Drenaż rozsączający

Ścieki oczyszczone mechaniczne w osadniku Imhoffa lub Omsa nie mają zbyt przykrego zapachu i niekiedy mogą być bez dalszego oczyszczenia wpuszczone do rzek.

Natomiast ścieki oczyszczone w dole gnilnym mają ostry, przykry zapach i wymagają dalszego oczyszczenia biologicznego, które wykonuje się najczęściej przez wprowadzenie ich do gruntu (za pomocą drenażu rozłączającego), gdzie podlegają rozkładowi prowadzonemu przez bakterie tlenowe znajdujące się w glebie.

Przy odprowadzaniu ścieków z pojedynczych domów wykorzystywano dawniej doły chłonne lub studnie chłonne. Rozwiązanie to nie uzyskuje obecnie zgody służby sanitarno-epidemiologicznej dopuszcza się natomiast stosowanie drenażu roz- sączającego lub złoża biologicznego.

Drenaż rozsączający stosuje się w gruntach przewiewnych, a więc piaszczystych i nie zawilgoconych. Według przepisów poziom wód gruntowych powinien znajdować się co najmniej 1 m poniżej ułożonych drenów.

Ścieki z osadnika gnilnego doprowadza się do studzienki dozującej, w której umieszcza się naczynie wywrotne o kształcie trapezu. Podczas wypełniania naczynia napływającymi ściekami przesuwa się jego środek ciężkości i w pewnym momencie przechyla się ono na osi obrotu, opróżnia się i wraca do pierwotnego położenia. Dawkowanie ścieków z przerwami umożliwia okresowe napowietrzenie drenażu rozsączającego i przewietrzanie gleby, co zwiększa skuteczność oczyszczania biologicznego przez bakterie tlenowe.

Ze studzienki dozującej ścieki płyną szczelnymi przewodami rozprowadzającymi 0 100 mm, ułożonymi ze spadkiem l-k3°/oo, wykonywanym’ najczęściej z rur kamionkowych, do gęsto rozstawionych (co 2-P3 m zależnie od gleby) ciągów rozsączających z drenów ceramicznych (sączków) 0 100 mm, ułożonych na styk. Między sączkami pozostawia się szpary 5 mm, które przykrywa się od góry paskami papy bitumicznej obejmującej l/2-k3/4 obwodu.