Wężownice i registry

W ogrzewaniu płaszczyznowym obieg wody cieplej jest prawie zawsze wymuszony przez pompę obiegową. W grawitacyjnym obiegu wody byłoby konieczne stosowanie rur o zbyt dużej średnicy, a zapewnienie dopływu wody równomiernie do poszczególnych płaszczyzn grzejnych przedstawiałoby dużą trudność.

Najbardziej rozpowszechnionym obecnie rodzajem płaszczyzn grzejnych o niskiej temperaturze powierzchni są płaszczyzny grzejne z zabetonowanymi rurami. Zabetonowane w płaszczyźnie grzejnej rury mają zazwyczaj kształt wężownicy łub rzadziej – registru. Wężownice (lub registry promieniujących płaszczyzn grzejnych) wykonuje się ze stalowych rur bez szw.u o średnicy D„ 15 lub 20 mm. Łuki (odpowiadające kątowi 180°) wykonuje się na zimno, a końce rur spawa się do czoła palnikiem acetylenowym. Przelotowość rur gotowych wężownic sprawdza się w ten sposób, że za pomocą powietrza sprężonego „przestrzeliwuje” się stalową kulkę o średnicy o 2 mm mniejszej od średnicy rury.

Przed zmontowaniem w płaszczyznach grzejnych w zakładzie wytwórczym sprawdza się szczelność wyprodukowanych wężownic próby przeprowadza się wodą o ciśnieniu 3 MPa w ciągu 30 minut. Próba ta nie powinnna wykazywać żadnego spadku ciśnienia. Ważniejszą od próby fabrycznej jest próba ciśnienio- w a podczas montażu na budowie. Próbą taką wykonuje się przed zabrtorcwaniem, zawsze po ukończeniu montażu grupy wężownic podłączonych na jednej kondygnacji do wspólnego pionu. Próbę tę przeprowadza się również na ciśnienie 3 MPa. Rozstaw rur dla sufitowych płaszczyzn grzejnych wynosi najczęściej 15 cm, dla ściennych 10 cm i podłogowych 20-b30 cm.