Zasady działania instalacji parowych niskiego ciśnienia

W instalacjach centralnego ogrzewania parowego niskociśnieniowego występują, podobnie jak w instalacjach wodnych, na stępujące zasadnicze elementy:

– kocioł parowy, żeliwny lub stalowy,

– przewody łączące kocioł z grzejnikami (zasilające parowe i kondensacyjne powrotne), oraz

– grzejniki różnych systemów (żeliwne członowe, z rur siało wy en żebrowych lub gładkich, konwektorowych, nagrzewnice parowo-powietrzne itp.)

Ogrzewanie parą jest z punktu widzenia higieny mniej korzystne niż ogrzewanie wodne. Występuje tu zawsze stosunkowo wysoka temperatura ok. 100° powierzchni grzejnika. Regulacja ' wydajności cieplnej grzejników (zależnie od temperatury powietrza zewnętrznego) za pomocą zaworów regulacyjnych jest praktycznie w ogrzewaniu parowym niemożliwa. .

Najczęściej stosowane układy przewodów w instalacjach parowych niskiego ciśnienia przedstawiono na rys. 24-2, Wszystkie te układy zapewniają bezpośrednie samoczynne (grawitacyjne) odprowadzenie skroplin (kondensatu) z grzejników do kotła. Ten sposób odprowadzania skroplin jest możliwy tylko wtedy, gdy wszystkie grzejniki (odbiorniki ciepła) znajdują się powyżej linii zalania. Jeżeli grzejniki znajdują się poniżej tej linii, wówczas . stosuje się pośrednie odprowadzenie skroplin do kotła. Linią zalania nazywamy poziom wody, jaki ustala się w przewodach skroplin (kondensacyjnych) pod działaniem pełnego ciśnienia roboczego. W praktyce, ze względu na wahania ciśnienia, przyjmuje się, że poziom linii zalania leży o 300 mm wyżej od linii ciśnienia, np. przy ciśnieniu pary w kotle, wynoszącym 20 kPa, poziom lini zalania ustala się na wysokości 2,0 mH-0,3 102,3 m nad poziomem wody w kotle. Przewody skroplin znajdujące się poniżej linii zalania nazywamy zalanymi, a położone powyżej tej linii – nie zalanymi. Ułożenie przewodów skroplin nie zalanych i przewodów odpowietrzających o 300 mm ponad linią ciśnienia zabezpiecza kotły przed wyparciem z nich wody do przewodów skroplin i powietrznych (w układach z przewodami skroplin zalanymi).

Odprowadzenie bezpośrednie skroplin do kotła jest znacznie korzystniejsze od pośredniego. Jest ono tańsze, niezawodne, nie wymaga pomp i zbiorników skroplin. Aby zapewnić bezpośredni spływ skroplin do kotła, przyjmuje się m.in. małe ciśnienie w kotle. Wówczas lima zalania ustala się na niskim poziomie, umożliwając samoczynny (grawitacyjny) spływ skroplin do kotła i co najważniejsze, nie wymaga znacznych wysokości, na których montuje się grzejniki.

Pośrednie odprowadzenie skroplin (rys. 24-3) można stosować zarówno w rozdziale górnym, jak i dolnym wówczas skropliny spływają zawsze z grzejników do zbiornika kondensatu. Zbiornik ten ustawia się zazwyczaj nisko w kotłowni (na podłodze kotłowni lub w specjalnym zagłębieniu). Zbiornik skroplin łączy z atmosferą rura odprowadzająca opary. Wcbec tego ciśnienie pary może spiętrzyć wodę tylko w przewodzie między kotłem i zaworem zwrotnym zmontowanym na przewodzie tłocznym pompy. Pozostałe przewody skroplin, niezależnie od ciśnienia pary w kotle, nie są zalane. Zbiorniki skroplin produkowane są w kilku wielkościach wg BN-70/8864-04:

Leave a Reply