Gnijący w komorze fermentacyjnej osad odwadnia się, zmniejsza swą objętość i nabiera konsystencji smoły. Przegniły osad jest ciemny (ziemisty) i w przeciwieństwie do osadu świeżego daje się łatwo pompować. W celu ułatwienia usuwania osadu w czasie budowy osadnika montuje się w nim rurę żeliwną średnicy 200 mm, służącą do usuwania osadu. Usuwanie osadu odbywa się co 3-P6 miesięcy ciśnieniem hydrostatycznym ścieków lub pompą.
Osadniki Imhoffa działają bardzo dobrze w warunkach równomiernego dopływu ścieków. Z tej racji osadniki te wykorzystuje się również w dużych oczyszczalniach miejskich, przy czym mają one wtedy kształt prostokątny w planie i dość znaczne rozmiary. Natomiast w urządzeniach małych obsługujących 50-500 mieszkańców przy nierównomiernym dopływie ścieków wskazane jest zastosowanie osadnika Omsa (rys. 16-4) działającego podobnie jak osadnik Imhoffa, lecz mającego nieco inną konstrukcję.
W osadniku tym ścieki dopływają do komory wstępnej wypływając poniżej przegród podtrzymujących rurę środkową, o- pły wają ją dokoła i odpływają z osadnika. W czasie przepływu opadają zawiesiny i przez szparę o prześwicie 15 cm dostają się do dolnej kondygnacji osadnika, czyli do komory gnilnej. Gazy fermentacyjne uchodzą przez rurę środkową do atmosfery, a podnosząc ze sobą część zawiesin tworzą kożuch na tej części powierzchni ścieków.
Osadnik Omsa ma zawsze kształt cylindryczny. W części środkowej, na specjalnym pierścieniowym występie, opiera się za pomocą trzech nóżek żelbetowy element stożkowy przechodzący w rurę środkową. Rura środkowa służy do odprowadzania gazów fermentacyjnych, a jednocześnie umożliwia okresowe (co 6-i-12 miesięcy) usuwanie osadu. Średnica osadników Omsa waha się w granicach 2-h5 m zależnie od liczby obsługiwanych mieszkańców.
Leave a reply