Doświadczenie wykazało, że różnego rodzaju przeszkody, jak załamania trasy, kolanka, łuki, zwężki itp., stanowią bardzo duże opory przepływowi powietrza przez kanały wentylacyjne. Opory te, zwane oporami miejscowymi, powodują konieczność zwiększenia mocy wentylatora i przekrojów przewodów. Należy więc dbać o możliwie maksymalne zmniejszenie oporów miejscowych. Wszelkie zmiany kierunków przewodów wykonywać należy płynnie, za pomocą luków. W razie konieczności zastosowania kolan umieszcza się wewnątrz nich łopatki kierujące (rys. 26-8). Przejścia do odgałęzień wykonuje się łagodnymi lukami. Wszelkie zwężenia i rozszerzenia przekroju należy wykonywać stopniowo za pomocą dyfuzorów (rozszerzanie się przekroju) lub koniu z o r ó w (zwężanie się przekroju).
Na wyposażenie instalacji przewodów wentylacyjnych nawiewnych składają się przepustnice, zasuwy, otwory kontrolne (czyszczaki) oraz uzbrojenie wylotów powietrza do pomieszczeń (nawiewniki). Uzbrojenie sieci przewodów wywiewnych jest podobne. Nawiewniki zastępują tu kratki wywiewne z pomieszczeń, a ponadto układ przewodów jest zakończony wyrzutnią powietrza.
Przepustnice wykonuje się z blachy obracając się wokół osi dławią i mogą zamykać przepływ powietrza. Położenie przepust- nicy ustala się przez dociśnięcie śruby umieszczonej w rękojeści do ścianki przewodu.
Zasuwy, również wykonane z blachy, poruszają się w osłonie z blachy i kątowników. Otwór, przez który przechodzi blacha zasuwy, uszczelnia się wkładką filcową. Otwory kontrolne umożliwiające oczyszczenie przewodów są szczególnie ważne w wentylacji przemysłowej.
Leave a reply