Różnice między tradycyjnymi i uprzemysłowionymi metodami montażu

Do niedawna instalacje sanitarne wykonywano metodami tradycyjnymi. Metody te polegały na tym, że montaż instalacji wraz z przygotowaniem elementów odbywał się na miejscu budowy. Do najbardziej pracochłonnych czynności należało przygotowanie rur przez ich ręczną obróbkę (gwintowanie, gięcie i przecinanie).

Obecnie coraz częściej stosuje się metodę prefabrykacji, tzn. przemysłowego przygotowania w zakładach produkcji pomocniczej określonych elementów instalacyjnych, W zakładach tych orbabia się rury i łączy je w proste lub zespolone elementy na budowie natomiast odbywa się jedynie ich montaż poprzez skręcanie na łączniki, przez spawanie lub uszczelnianie kielichów.

Celem uprzemysłowienia budownictwa jest przeniesienie jak największej liczby pracochłonnych czynności z terenu budowy do zakładu przemysłowego, wyposażonego w odpowiednie maszyny i urządzenia.

Dzięki nowoczesnemu wyposażeniu warsztatu oraz zastosowaniu najnowszych metod technologiczych produkcja gotowych elementów instalacji przebiega szybko i jest znacznie tańsza. Na zmniejszenie kosztów elementów produkowanych metodami przemysłowymi wpływa masowość produkcji, możliwość zatrudnienia pracowników o niższych kwalifikacjach (tańsza robocizna) oraz możliwości oszczędniejszej gospodarki materiałowej. Ostatni czynnik jest spowodowany zmniejszeniem liczby ścinków, tj. krótkich odcinków rur, które na budowie odrzuca się na złom, podczas gdy w warsztacie rury są wykorzystywane w całości. Przemysłowej produkcji elementów towarzyszy duża specjalizacja robotników. Oznacza to, że dany robotnik wykonuje stale ten sam niewielki zakres czynności i w ten sposób dochodzi do wprawy, która zapewnia dobrą wydajność i jakość wykonywanych przez niego robót.

Leave a Reply