Przewody pary montuje się tak, żeby skropliny powstałe w tych przewodach płynęły w miarę możliwości w tym samym kierunku co i para. Poziome przewody pary należy zatem układać zawsze ze spadkiem co najmniej 0,3%, zgodnym z kierunkiem przepływu pary. Przy spadku przeciwnym do kierunku przepływu pary przewody układa się z pochyleniem co najmniej 1%.
W przewodach wznoszących się nieunikniony jest odwrotny kierunek przepływu skroplin i pary dlatego też główne przewody poziome powinny być odwadniane przed odgałęzieniem pionów wznoszących. Przewody poziome odwadnia się nawet wtedy, jeżeli nie mają odgałęzień. Niskociśnieniowe przewody parowe poziome nie otulone powinny być odwadniane w odstępach ok. l»-h20 m otulone – w odstępach ok. 25-30 m. Najniższe punkty poziomego przewodu pary powinny być połączone przewodem odwadniającym z odwadniaczami: syfonowymi, termicznymi, termodynamicznymi lub pływakowymi.
Odwadnianie instalacji ogrzewania parowego jest potrzebne, ponieważ para, wychodząc z kotła, porywa ze sobą drobne krople wody, a ponadto część pary przy zetknięciu ze ściankami przewodów również się skrapla. Obecność wody w przewodzie pary jest niepożądana, gdyż utrudnia swobodny przepływ pary i dlatego gromadzącą się wodę należy jak najszybciej odprowadzić do przewodów skroplin.
Jak już wspomniano, rozprowadzający przewód pary powinien być prowadzony ze spadkiem odpowiadającym kierunkowi przepływu pary. Ponieważ (szczególnie przy długich przewodach) nie jest możliwe zachowanie jednolitego spadku na całej długości, przewód można prowadzić w „piłę” (rys. 24-13) odwadniając każde załamanie za pomocą urządzeń odwadniających.
Leave a reply