Liczniki mierzące ilość dostarczanego gazu nazywamy gazomierzami. Gazomierze są sprawdzane i legalizowane przez Komitet Normalizacji, Miar i Jakości. Obowiązek dokonania legalizacji obciąża wytwórcę gazomierzy.
Gazomierze mieszkaniowe są budowane jako gazomierze suche najczęściej dwumiecbowe, mające kształt prostopadłościanu (rys. 19-5). Obudowa gazomierza jest wykonana z blachy. Wewnątrz obudowy umieszczono we własnej, niezależnej obudowie z blachy kwasoodpomej dwie komory miernicze, przy czym w każdej z nich znajduje się przepona skórzana pełniąca funkcję miecha. Przepona jest wzmocniona w swej części środkowej obejmującymi ją dwiema nakładkami z cienkiej blachy tworzącymi tarczę przepony. Gaz znajdujący się pod ciśnieniem sieci miejskiej wypełnia całą przestrzeń gazomierza zawartą między obudową zewnętrzną a obudową komór mierniczych.
W sytuacji przedstawionej na rys. 19-5 suwak rozrządu otworzył wlot gazu do komory D. Gaz wypełnia tę komorę i przesuwa przeponę w lewo, przez co wyciska gaz komory C przez kanał suwaka do króćca wylotowego, a stąd do przewodów w mieszkaniu. Ruch przepony powoduje ruch dźwigni – paska blachy zamocowanego obrotowo na tarczy i połączonego sztywno z osią pionową zwaną osią napędu. Wykonuje więc ona ruchy wahadłowe związane z ruchem przepony. W górnej części osi związana z nią sztywno dźwignia rozrządu o większym ramieniu wykonuje identyczne ruchy wahadłowe. Wahadłowe ruchy dźwigni rozrządu sterują z jednej strony położeniem suwaka, który wykonuje tu ruchy prostopadłe do kierunku ruchu przepony, a z drugiej strony przenoszą się poprzez korbowód na wał wykorbiony, którego obroty napędzają mechanizm liczący, wskazujący ilość zużytego gazu.
Leave a reply