Gięcie rur wykonuje się w celu nadania im żądanych kształtów umożliwiających wykonanie obejść, zmian kierunku itp. Spośród rur stalowych można giąć jedynie rury stalowe czarne, natomiast na rurach stalowych ocynkowanych (białych) dopuszcza się gięcie na zimno małych łuków o dużym promieniu. Promień gięcia tych rur nie powinien być mniejszy niż 4-1-5 średnic giętej rury. Gięcie rur może być wykonane na zimno i na gorąco.
Na zimno zgina się rury o średnicach mniejszych niż 75 mm. Czynność tę wykonujemy na giętarkach ręcznych (patrz rys. 5-9), których zastosowanie w robotach instalacyjnych umożliwiło wykonywanie gięć bez wypełniania rur piaskiem (jako zabezpieczenie przed zniekształceniem przekroju rur), co znacznie przyspiesza gięcie. Przy gięciu rur stalowych ze szwem położenie rury w giętarce musi być takie, aby szew znajdował się w strefie obojętnej zginania. Rury o średnicy poniżej 25 mm gniemy w giętarkach ręcznych, powyżej 25 mm w giętarkach mechanicznych.
Na gorąco wykonujemy gięcie rur o średnicach powyżej 75 mm. Rozróżniamy dwa rodzaje tego typu gięć – gięcie gładkie i faliste. Wykonując gięcia gładkie rury (w celu zabezpieczenia przed zniekształceniem przekroju) musimy dokładnie wypełnić je np. piaskiem, a następnie po zakorkowaniu końców rur miejsca gięcia nagrzewa się w kuźni polowej bądź w paleniskach stałych. Po odpowiednim nagrzaniu rury o średnicy do 50 mm zginamy w imadłach (rys. 5-10), a powyżej 50 mm w specjalnych uchwytach. Do kontroli promienia i kąta gięcia służy wzornik wykonany z drutu. Po wykonaniu gięcia chłodzimy rurę wodą, a następnie usuwamy piasek stukając młotkiem w rurę.
Gięcia gładkie jakkolwiek mają wiele zalet (między innymi małe opory przy przepływie cieczy i gazów) ze względu na to, że wykonanie ich wymaga dużego nakładu pracy, są coraz częściej zastępowanie przez gięcia faliste. Stosując tę metodę gięcia, za pomocą palników acetylenowo-tlenowych, możemy wykonać łuki półfaliste rys. 5-11) i faliste (rzadziej stosowane w instalacjach sanitarnych).
Leave a reply