W połączeniach kołnierzowych występują najczęściej kołnierze stałe, a tylko niekiedy luźne. Kołnierze stałe mogą być typu lekkiego nakręcane lub przyspawane do rury (rys. 5-22a) i typu ciężkiego, do których zalicza się kołnierze z szyjką (rys. 5-22b).
Kołnierze luźne stosuje się do łączenia rur większych średnic, o znacznie ułatwia ich montaż (nie zachodzi konieczność okręca- ia rur przy ustawianiu dwóch sąsiednich kołnierzy). Nasunięte luźno kołnierze opierają się o obrzeża (rys. 5-22c). Wymiary kołnierzy są znormalizowane, a liczba otworów w kołnierzu i wielość śrub zależą od ciśnienia przewodzonego czynnika. Przy łą- zeniu rur o dużych średnicach liczba śrub powinna być wielo- krotnością liczby 4, a śruby muszą być rozmieszczone symetrycznie względem obu osi głównych kołnierza (rys. 5-23). Tylko w łączeniu rur niewielkich średnic dozwolone jest stosowanie 2 lub 3 śrub. Powierzchnie zetknięcia kołnierzy przy niskich ciśnieniach mogą być płaskie, natomiast przy ciśnieniach większych w powierzchniach kołnierzowych należy wytoczyć rowki współśrodko- we. Po założeniu uszczelki i dociągnięciu śrub materiał uszczelniający jest wgniatany w te zagłębienia, co zabezpiecza przed wypchnięciem uszczelki w czasie pracy przewodu (rys. 5-24).
Leave a reply