Metale nieżelazne

Miedź (Cu) jest metalem barwy czerwonej. Gęstość czystej miedzi wynosi 8,9 g/cm3, a temperatura topnienia 1083°C. Charakteryzuje się dużą plastycznością (nawet w stanie zimnym daje się kuć i walcować na cienkie blachy) oraz dużą przewodnością cieplną i elektryczną. Właściwości mechaniczne miedzi zależą od sposobu obróbki. Wytrzymałość na rozciąganie wynosi 200-H -250 MPa, a po kuciu na zimno może osiągnąć 400 MPa. W praktyce rozróżnia się miedź czystą o zawartości metalu 99,9% i miedź hutniczą zawierającą około 99% miedzi. Według norm miedź oznacza się znakiem chemicznym i liczbą określającą najmniejszą procentową zawartość metalu czystego, np. Cu 99,5. Miedź czystą stosuje się przeważnie w elektrotechnice (np. przewody) i w przemyśle spożywczo-chemicznym, miedź hutniczą natomiast – do przygotowywania stopów odlewniczych (mosiądz, brąz itp.), z których wykonuje się między innymi zawory stosowane w instalacjach wodociągowych i ogrzewania centralnego.

Cynk (Zn) jest metalem barwy niebieskobiałej. Gęstość cynku wynosi 7,1 g/cm3, temperatura topnienia 419°C. W niskiej temperaturze jest kruchy i nie nadaje się do obróbki plastycznej. Podgrzany do temperatury 150°C staje się plastyczny i daje się przekuwać oraz walcować na blachy cienkie. Wytrzymałość na rozciąganie cynku lanego wynosi 304-40 MPa, a walcowanego – 120-M40 MPa. Używany jest do wyrobu blach, folii itp., a głównie stosuje się go jako składnik wielu stopów technicznych oraz do pokrywania wyrobów stalowych w celu ich ochrony przed korozją (np. rury stalowe ocynkowane).