Oczyszczalnie domowe – dalszy opis

W dolach gnilnych dwukomorowych objętość pierwszej komory wynosi 2/3, a objętość drugiej komory 1/3 całkowitej objętości dołu. W dolach trzykomorowych objętość pierwszej komory wynosi 1/2, a dwóch pozostałych po 1/4 całkowitej objętości dołu.

Wysokość warstwy przepływowej liczonej od spodu kożucha do osadu przyjmuje się około 1 m. Usuwanie osadu odbywa się co 6-M2 miesięcy. Zakładając opróżnianie części gnilnej co 6 miesięcy objętość jej powinna wynosić 60 litrów na 1 użytkownika.

Małe doły gnilne można wykonać jako dwie lub trzy studnie z kręgów betonowych połączone ze sobą rurami zakończonymi trójnikami. Większe doły gnilne wykonuje się z betonu lub żelbetu. Wymaganiem zasadniczym jest szczelność dołu. Ściany komór zabezpiecza się od wewnątrz przed niszczącym działaniem ścieków wyprawą cementową zwaną wypalaną. Komory muszą być zaopatrzone we włazy umożliwiające kontrolę i okresowe usuwanie osadu oraz w kanały wywiewne wentylacji naturalnej.

Zastosowanie osadnika dwukondygnacyjnego pozwala w jednym urządzeniu przeprowadzać oddzielnie wytrącanie zawiesin i oddzielnie fermentację osadów. Ponieważ gazy z fermentujących osadów dzięki specjalnemu ukształtowaniu szczelin oddzielających obie części osadnika nie mogą dostać się do części górnej przepływowej – płynące tą częścią ścieki nie zagniją, jeżeli ich czas przepływu przez osadnik nie przekracza 2 godzin. Z tej racji osadnik Imhoffa (rys. 16-3) i jego odmianę osadnik Omsa nazwano świeżo- wodnymi jest to jednak nazwa myląca, gdyż wypływają z nich świeże, niezagniłe ścieki, a nie świeża woda. Osadnik Imhoffa składa się z górnej komory przepływowej zwanej komorą osadową, oznaczonej na rysunku literą A oraz z dolnej komory fermentacyjnej zwanej komorą gnilną i oznaczonej literą B. W komorze A, gdzie ścieki mają prędkość nie większą niż 10 mm/s, następuje opadanie zawiesin, które przez szparę 1 o prześwicie 15 cm zsuwa ją się do komory B i tam podlegają fermentacji beztlenowej (gnilnej). W czasie fermentacji wydzielają się gazy gnilne (głównie metan CH4), które dzięki odpowiedniemu usytuowaniu szpary 1 nie dostają się do komory przepływowej A. Gaz gnilny w większych oczyszczalniach jest ujmowany i wykorzystywany jako paliwo gazowe. W mniejszych oczyszczalniach ulatnia się do atmosfery.

Leave a Reply