Podpory stałe

Dla umożliwienia termicznych ruchów przewodu stosuje się wydlużki mogą to być wydłużki gięte w kształcie litery U, lirowe lub wydlużki dławikowe. Wydłużki gięte i lirowe są wygodne w eksploatacji, lecz zajmują dużo miejsca. Dla większych średnic stosuje się wydłużki dławikowe, które wymagają jednak starannej, okresowej kontroli uszczelek. Wydłużki gięte łączy się z przewodem przez spawanie, a dławikowe (rys. 25-1) przez spawanie lub niekiedy – kołnierzowo. Wydłużka składa się z kadłuba i i tulei 2. Tuleja wchodzi w rozszerzoną część kadłuba i jest uszczelniona sznurem azbestowym 4 nasyconym olejem i grafitowanym. Sznur opiera się o pierścień oporowy 6. Pierścień dławika 3 dociska sznur azbestowy do oporu 6, dzięki ściągnięciu śrubami kołnierzy kadłuba i dławika. W t-n sposób uzyskuje się szczelność i jednocześnie możliwość ruchu tulei względem kadłuba. W celu zabezpieczenia przed wysunięciem się tulei z kadłuba na jej końcu jest przyspawany pierścień oporowy 5. Zewnętrzna powierzchnia tulei powinna być gładka, aby zmniejszyć zużywanie się szczeliwa.

Przewody powinny mieć podpory w odległościach 3-k5 m. Podpora musi podtrzymywać rurę stalową, a nie .jej izolację. Wydłużanie i kurczenie się przewodów pod wpływem temperatury umożliwiają podpory przesuwne. W rzeczywistości podpory te zachowują położenie stałe, natomiast przesuwają się na nich przewody w czasie wydłużania lub kurczenia. W miejscach przewidzianych projektem wykonuje się również podpory stałe, tzn. takie, w.których ruch przewodu jest uniemożliwiony. Podpory stałe wykonuje się jako bloki, betonowe, w których jest zakotwiony przewód.