Trujqce i wybuchowe właściwości gazów

Gaz miejski węglowy zawiera tlenek węgla CO zwany potocznie czadem. W razie dodawania do gazu węglowego gazu wodnego o dużej zawartości tlenku węgla otrzymuje się gaz miejski mieszany, w którym zawartość tlenku węgla sięga 20%. Tlenek węgla podczas wdychania go łączy się z hemoglobiną czerwonych ciałek krwi, która traci zdolność przenoszenia tlenu, co powoduje ból głowy, osłabienie organizmu, omdlenie, utratę przytomności, a w warunkach dalszego wdychania – śmierć.

W razie zatrucia tlenkiem węgla (oznaką jest ból głowy, szum w uszach, charakterystyczne zaczerwienie twarzy i ciała, nudności, trudności w oddychaniu) należy poszkodowanego jak najszybciej wyprowadzić na świeże powietrze, rozluźnić ubranie, ułożyć w pozycji swobodnej ułatwiającej oddychanie, przykryć kocem i ewentualnie podawać tlen z inhalatora. Podawanie napojów jest niewskazane. W żadnym razie nie można pozwolić poszkodowanemu zasnąć. W tym czasie druga osoba musi natychmiast wezwać pogotowie. W cięższych zatruciach, objawiających się utratą przytomności i brakiem oddechu, należy zastosować sztuczne oddychanie, masaż serca, w minutę po wznowieniu oddechu podawać tlen z inhalatora w oczekiwaniu na pogotowie.

Po zapaleniu gaz pali się spokojnym płomieniem. Jednak przy zmieszaniu go z powietrzem w pewnym określonym stosunku tworzy mieszaninę wybuchową, która spala się nagle z hukiem i gwałtownym wzrostem ciśnienia. Każdy gaz ma właściwą sobie dolną i górną granicę wybuchowości. Szczególnie niebezpieczne są gazy, których dolna granica wybuchowości jest niska. Mieszanina propanu lub butanu z powietrzem staje się wybuchowa już przy l,5-j-2,l% objętościowej zawartości tych gazów w powietrzu. Dla gazu ziemnego dolna granica wybuchowości wynosi 4,3%. Gaz miejski tworzy mieszaninę wybuchową przy 6% zawartości tego gazu w powietrzu.