Uzbrojenie sieci kanalizacyjnych cz. II

Studzienki rewizyjne dla przewodów małych średnic wykonuje się najczęściej z kręgów betonowych o średnicy wewnętrznej 1,20 m. Dla kanałów płytkich dopuszcza się średnicę 1,0 m. Dolną część studzienki wykonuje się zazwyczaj przez murowanie lub betonowanie w wykopie. Czasami studzienki wykonuje się przez opuszczanie kręgów (metodą studniarską). Studzienki głę bokości do 3 m mają jednakową średnicę na całej wysokości. Przy większych głębokościach nad komorą roboczą o wysokości min. 1,80 m stosuje się stożkowy element przejściowy do szybu pionowego o średnicy 0,80 m, zakończonego włazem żeliwnym 0 0,60 m. Zamiast elementu stożkowego obecnie stosuje się często płaską płytę żelbetową z otworem 0 0,80 m. Niektóre istniejące studzienki wykonano z pierścieniem żelbetowym, obejmującym studzienkę w jej górnej części i mającym na celu przeniesienie obciążeń od włazu bezpośrednio na grunt (studzienki teleskopowe). Rozwiązanie to nie okazało się jednak tak skuteczne jak przypuszczano.

W celu umożliwienia schodzenia do studzienki na pionowej jej ścianie umieszcza się mijankowo stopnie z odlewów żeliwnych (jako odporniejsze na korozję niż klamry stalowe) w rozstawie 30 cm i w odstępach pionowych również 30 cm.

W obrębie studzienek nie ma przewodu rurowego – ścieki płyną korytem wyrobionym w dnie studzienki, któremu nadaje się spadek 3% w kierunku koryta.

Połączenia i zmiany kierunków kanałów małych średnic wykonuje się w studzienkach rewizyjnych w formie koryt wyrobionych w murowanym lub w betonowym dnie studzienki (rys. 15-6).

Leave a Reply