Każda przegroda zewnętrzna pomieszczenia, jak ściana, okno itp., oddaje ciepło na zewnątrz. Zależnie od rodzaju przegrody i materiału, z jakiego ją wykonano, pomieszczenie traci większe lub mniejsze ilości ciepła. Ilość ciepła (wyrażona w watach) przewodzona przez 1 m2 przegrody w ciągu godziny, przy różnicy temperatur powietrza z jednej i drugiej strony przegrody wynoszącej 1 K (Kelwin), nazywa się współczynnikiem przenikania ciepła k. Współczynnik k charakteryzuje każdą przegrodę pod względem cieplnym. Współczynnik przenikania ciepła Jc przegród budowalnych oblicza się na podstawie danych zawartych w normie
PN-82/B-02020, która określa równocześnie ich wartości maksymalne. Ilość ciepła (W) tracona w jednostce czasu przez każdą z przegród ograniczających pomieszczenie zależy od powierzchni przegrody, od różnicy temperatur po obu stronach przegrody oraz od rodzaju i grubości materiału przegrody.
Na rys. 20-1 przedstawiono rozkład przepływu ciepła przez różne przegrody budowlane pomieszczenia. Długość strzałek określa ilość przepływającego ciepła. Obliczanie strat ciepła danego budynku polega na zsumowaniu strat ciepła poszczególnych przegród (ścian, okien itp.).
Orientacyjnie wartość strat ciepła 1 m3 budynku mieszkalnego w naszych warunkach klimatycznych dla budynków o kubaturze (objętości) SOOO-PlOOOO m3 można przyjmować około 24 W/m3.
Zapotrzebowanie na ciepło oblicza się zgodnie z normą PN-83/ /B-03406 – Ogrzewnictwo. Obliczenie zapotrzebowania ciepła pomieszczeń o kubaturze do 600 m3. Norma ta jest stosowana w budownictwie od noku 1983 zamiast norm PN-74/B-03405 i PN-74/B- -03406. W nowej normie:
– uwzględniono przepisy zawarte w PN-82/B-02020
– wprowadzono układ jednostek SI
– uwzględniono zwiększony udział zysków wewnętrznych ograniczających strumień ciepła przeznaczony do ogrzania powietrza zewnętrznego
– zwiększono dodatek do strat ciepła przenikania, uwzględniający niską temperaturę przegród dla pomieszczeń parteru
– uwzględniono zmniejszenie strat ciepła przez przenikanie pomieszczeń nasłonecznionych
– skorygowano wielkość dodatku z tytułu przerw w działaniu ogrzewania uzależniając go od rodzaju źródła ciepła
Ogrzewanie nazywamy miejscowym, jeśli ciepło jest wytwarzane bezpośrednio w pomieszczeniu ogrzewanym, w piecach kaflowych lub stalowych.
Piece kaflowe opalane węglem są zasobnikami ciepła. Palenie odbywa się w nich raz lub dwa razy na dobę, w zależności od temperatury- zewnętrznej. Zadaniem ścianek pieca jest nagromadzenie dużej ilości ciepła, aby je następnie powoli oddawać pomieszczeniom ogrzewanym. Tak więc po wypaleniu opału piec trzeba szczelnie zamknąć, aby chłodne powietrze nie mogło przenikać do wnętrza pieca. Ścianki są budowane z kafli z wypełnieniem z gliny lub z kafli pełnych. Moc cieplna 1 m2 powierzchni pieca wynosi 400-4-450 W.
Leave a reply