Zgrzewanie

Trwałe łączenie materiałów topliwych (metali i tworzyw sztucznych) w wyniku podgrzania brzegów łączonych elementów – nazywamy zgrzewaniem. W zależności od rodzaju energii cieplnej użytej do podgrzewania rozróżnia się zgrzewanie:

– ogniskowe (kowalskie),

– gazowe (np. acetylenowo-tlenowe),

– elektryczne oporowe,

– tarciowe,

– wybuchowe.

Z wymienionych rodzajów zgrzewania do najbardziej rozpowszechnionych w przemyśle zalicza się zgrzewanie elektryczne oporowe prądem przemiennym (o niskim napięciu i wysokim natężeniu), wykonywane na specjalnych urządzeniach zwanych zgrzewarkami. W zgrzewaniu oporowym rozróżniamy cztery rodzaje połączeń: punktowe, garbowe, liniowe i doczołowe.

Zgrzewanie punktowe polega na miejscowym łączeniu na zgrzewarce (rys. 7-17) cienkich blach ułożonych jedna nad drugą. Zastosowanie zgrzewania punktowego jest duże w produkcji wyrobów z blach cienkich, tym bardziej że obecnie bardzo często zastępuje połączenia nitowane.

Ulepszonym rodzajem zgrzewania punktowego jest zgrzewanie garbowe. Elementy łączone w ten sposób mają w miejscu przewidywanej zgrzeiny (rys. 7-18) specjalne uprofi-

– a) b) . lowania (garby). Po dociśnięciu elementów zgrzewanych na zgrzewarce -następuje spłaszczenie garbów i powstanie zgrzein takich samych jak przy zgrzewaniu punktowym. Metoda ta ma zastosowanie w wytwarzaniu konstrukcji z blach tłoczonych, grzejników stalowych itp.

Zgrzewanie liniowe jest także odmianą zgrzewania punktowego, w którym poszczególne zgrzeiny zachodzą na siebie i w efekcie uzyskuje się zgrzeinę ciągłą (liniową). Zgrzewanie liniowe stosuje się w produkcji zbiorników (na gazy i ciecze), w których istotne znaczenie ma szczelność wykonanych połączeń.

Zgrzewanie doczołowe polega na łączeniu np. prętów, rur, powierzchniami czołowymi na zgrzewarkach doczołowych. Znajduje zastosowanie w produkcji rur zwijanych z taśmy (rys. 7-19), przy łączeniu rurociągów, przygotowywaniu szyn bez- stykowych itp.