Połączenie kołnierzowe

W trakcie prefabrykacji kanałów prostokątnych z blachy, o wysokościach ścianek pionowych większych niż 300 mm, sztywność tych ścianek wzmacnia się przez lekkie wygięcie ich na zewnątrz w drodze kopertowania. Przy wysokościach ścianek pionowych przekraczających 1000 mm zabieg ten jest niewystarczający rezygnuje się więc z niego na rzecz dodatkowych usztywnień z kątowników.

Łączenie elementów wykonuje się najczęściej za pomocą kołnierzy utworzonych z przynitowanych lub przyspawanych kątowników. Pomiędzy kątowniki wkłada się uszczelkę gumową lub uszczelkę z papy asfaltowej czy tektury nasączonej pokostem.

W kołnierzach wierci się otwory parami i ściąga się je śrubami» Połączenie kołnierzowe tworzy jednocześnie ramę usztywniającą przewód. Przewody należy chronić przed skraplaniem się na ich powierzchniach wilgoci. Jeżeli różnica temperatur między powietrzem wewnątrz i zewnątrz przewodów jest większa niż 15°C, przewody należy izolować cieplnie.

Przewody nie powinny dotykać ścian. Przy połączeniach kołnierzowych wymaga się zachowania odległości co najmniej 100 mm, umożliwającej odkręcanie śrub kołnierzy.

Do sufitów przewody przymocowuje się płaskownikami lub kątownikami w odstępach 2-3 m (rys. 26-6). Większe przewody opiera się na wspornikach z kątowników. Podpory nie powinny wypadać w miejscach połączeń przewodów (rys. 26-7).

Dla uniknięcia przenoszenia przez ściany i stropy hałasu, związanego z pracą instalacji, podparcia przewodów należy izolować akustycznie przez stosowanie podkładek, np. z gumy, filcu, papy. Przejścia przewodów przez ściany i stropy wykonuje się w otworach luźnych wypełnionych materiałem dźwiękochłonnym, np. matami z wełny szklanej, filcem.