Sieć cieplna składa się z przewodów magistralnych, przewodów odgałęźnych i przewodów przyłączeniowych, doprowadzających wodę do węzłów cieplnych w budynkach.
Sieci cieplne buduje się zazwyczaj w układzie dwuprzewodowym. Jednym przewodem płynie wtedy para lub woda zasilająca, a drugim powracają do elektrociepłowni skropimy lub woda ochłodzona.
W naszych warunkach czynnikiem przenoszącym ciepło, stosowanym w miejskich sieciach cieplnych, jest woda o temperaturze' do 15Q°C i ciśnieniu do 1,6 MPa. W ciepłownictwie stosujemy więc na przewody rury stalowe zwane przewodowymi z gładkimi końcami do łączenia przez spawanie. Przy mniejszych przekrojach przewodów, aż do średnicy zewnętrznej 508 mm stosuje się rury stalowe bez szwu walcowane na gorąco wykonane zgodnie z normą PN-80/H-74219. Powyżej tej średnicy stosujemy rury stalowe ze szwem spawanym elektrycznie (wzdłużnym lub spiralnym) produkowane zgodnie z wymaganiami normy PN-79/H -74244.
Rury ciepłownicze łączy się przez spawanie. Połączenia kołnierzowe, stalowymi przyspawanymi do rur kołnierzami, stosuje się tylko do łączenia uzbrojenia, gdyż umożliwiają one jego demontaż i wymianę. Kołnierze uszczelnia się przekładkami z azbe- stokauczuku, czyli klingerytu.
Rury stalowe przed wysyłką na budowę należy oczyścić z rdzy piaskiem wyrzucanym strumieniem powietrza sprężonego lub w gorszym wykonaniu szczotkami metalowymi i pokryć podwójną warstwą lakieru antykorozyjnego.
Obecnie coraz częściej rury stalowe pokrywa się specjalnymi warstwami antykorozyjnymi, jak np. pospolicie stosowaną farbę kreodurową czerwoną lub wchodzącym w użycie lakierem silikonowym (krzemianowym) o dużej odporności termicznej. Metoda ta chroni rury przed rdzewieniem w czasie transportu i składowania oraz ułatwia na budowie roboty izolacyjne, ograniczając je do ochrony połączeń spawanych.
Leave a reply