Montaż przewodów gazu cz. II

Przewodów gazowych nie wolno używać do uziemiania instalacji elektryczno- i radiotechnicznych. Przewody gazowe prowadzimy przeważnie po wierzchu ścian zachowując odległość 2 cm od tynku. W piwnicach i pomieszczeniach wilgotnych rurociąg powinien mieć zawsze zapewnioną odległość od ściany wynoszącą po jej otynkowaniu co najmniej 3 cm. Piony gazów lżejszych od powietrza można prowadzić łącznie z pozostałą instalacją w budynku we wspólnych szybach, dostępnych jedynie od strony pomieszczeń niemieszkalnych. Między przewodami muszą być zachowane przepisowe odległości, a szyby powinny być podzielone na odcinki przez prze sklepienia w poziomie stropów każdej kondygnacji (ma to na celu zmniejszenie objętości ewentualnej mieszaniny wybuchowej). Każdy odcinek szybu musi mieć zapewnioną należytą wentylację od strony pomieszczeń niemieszkalnych.

Dopuszcza się (z wyjątkiem piwnic i pomieszczeń wilgotnych) prowadzenie przewodów pod tynkiem. Prowadzi się je wtedy w specjalnej nieglębokiej bruździe, którą po próbie szczelności wypełnia się chudą zaprawą cementową. Innego rodzaju zaprawy stosować nie wolno. Ukrycie uzbrojenia pod tynkiem jest niedopuszczalne. Różne sposoby prowadzenia przewodów gazowych przedstawia rys. 19-2.

Przewód mocuje się do ściany hakami lub uchwytami. Haki i uchwyty powinny podtrzymywać przewody w pobliżu uzbróje- nia, zmian kierunków, odgałęzień itp. Dla rur poziomych odległości uchwytów wynoszą najwyżej 1,5 m przy średnicach do 40 mm i 2 m przy średnicach większych. Dla rur pionowych odległości te możemy odpowiednio zwiększyć do 2,5 m oraz 3 m. Ostatni uchwyt na odgałęzieniu do odbiornika gazu powinien znajdować się nie dalej niż 0,5 m od odbiornika.