Instalacje ogrzewania parowego niskiego ciśnienia

Przemiana cieczy w parę, zwana parowaniem, odbywa się w każdej temperaturze. Każdy wie dobrze, że w lecie po deszczu, chodniki szybko wysychają także w czasie mrozów parowanie odbywa się, lecz znacznie wolniej. Parowanie jest zjawiskiem powierzchniowym, a szybkość parowania cieczy w powietrzu jest tym większa, im większa jest powierzchnia swobodna cieczy i im mniej jest w powietrzu pary nad cieczą. Szybkość parowania zależy także od rodzaju cieczy.

Podczas stopniowego podwyższania temperatury cieczy w pewnej chwili można zauważyć powstawanie pęcherzyków pary wewnątrz cieczy. Cala ciecz zaczyna się kłębić. Zjawisko to nazywa się wrzeniem. Podczas wrzenia mimo dostarczania ciepła temperatura cieczy nie podnosi się. Ciepło jest zatem zużywane na przejście ze stanu ciekłego w stan lotny {na zmianę cieczy w parę). Ilość ciepła potrzebną do zamiany 1 g cieczy w danej temperaturze na parę o tej samej temperaturze nazywamy ciepłym parowania.

W ogrzewaniach centralnych stosuje się parę nasyconą, tj. taką parę, która pozostaje w równowadze termodynamicznej z cieczą, z której powstała. Ma ona największą gęstość i największe ciśnienie, jakie może mieć para w danej temperaturze. Jeżeli naczynie (kocioł), w którym podgrzewa się wodę, znajduje się pod ciśnieniem wyższym niż atmosferyczne, to temperatura wrzenia (również i temperatura pary) jest wyższa, a ciepło parowania mniejsze niż przy ciśnieniu atmosferycznym.

Zjawiskiem odwrotnym do wytwarzania pary jest jej skraplanie, zwane również kondensacją. Jeżeli przewód lub grzejnik wypełniony parą ochłodzi się, to para w nich zamienia się w wodę zwaną skroplinami lub kondensatem. Odbieranie ciepła od pary nie powoduje spadku jej temperatury, lecz tylko skraplanie. Ilość ciepła oddaną przez 1 kg pary przy skraplaniu nazywamy ciepłem skraplania jest ono równe ciepłu parowania.

W instalacjach centralnych ogrzewań parowych niskociśnieniowych stosuje się parę nasyconą, której ciśnienie robocze nie przekracza 70 kPa. Jeżeli ciśnienie pary przekracza 70 kPa, to takie urządzenia ogrzewcze nazywamy wysokociśnieniowymi. Jeżeli ciśnienie pary jest mniejsze od 0 kPa, to takie urządzenia ogrzewcze nazwamy podciśnieniowymi.

W technice cieplnej spotykamy się z określeniami ciepła jawnego i ciepła utajonego. Na przykład zyski ciepła od człowieka występują w postaci ciepła jawnego i ciepła utajonego. Ciepło jawne wyraża się jako promieniowanie i konwekcja, a ciepło utajone jako zyski wilgoci (parowanie ze skóry i oddychanie).