Ogrzewanie przez promieniowanie
Jeżeli dokona się podziału ogrzewań zależnie od sposobu oddawania ciepła otoczeniu, to rozróżnić można ogrzewanie konwekcyjne (przez unoszenie ciepła) i ogrzewanie przez promieniowanie.
W ogrzewaniu konwekcyjnym grzejniki umieszczone wewnątrz pomieszczenia ogrzewają najpierw powietrze wewnętrzne, które z kolei oddaje ciepło przegrodom i innym przedmiotom w pomieszczeniu. Temperatura powietrza jest więc przy ogrzewaniu konwekcyjnym wyższa niż temperatura powierzchni przegród.
W ogrzewaniu przez promieniowanie tylko niewielką część ciepła zużytkowuje się na ogrzewanie powietrza przez konwekcję, natomiast przede wszystkim wykorzystuje się promieniowanie źródeł ciepła. Dlatego też temperatura powierzchni przegród w ogrzewaniu przez promieniowanie jest wyższa niż temperatura powietrza w ogrzewanym pomieszczeniu.
Pierwszymi sztucznie wytworzonymi urządzeniami ogrzewania przez promieniowanie były ogniska w szałasach, następnie dotychczas spotykane kominki oraz stosowane od paru stuleci piece kaflowe. Rozwój nowoczesnego ogrzewania przez promieniowanie, zwanego ogrzewaniem płaszcz yznowym, datuje się od roku 1900, w którym zastosowano do ogrzewania płaskie płyty ścienne z rurkami grzejnymi umieszczonymi w tynku gipsowym. W krótkim czasie powstało ogrzewanie sufitowe, a następnie podłogowe. Później opracowano metalowe płyty promieniujące nadające się do ogrzewania pomieszczeń wysokich. Nowoczesnymi urządzeniami tego rodzaju ogrzewania są promienniki podczerwieni (gazowe i elektryczne).
Ogrzewanie pomieszczenia w ogrzewaniu płaszczyznowym np. sufitowym przebiega w inny sposób niż w ogrzewaniu grzejnikami. Ze względów zdrowotnych sufit pomieszczenia można ogrzać tylko do temperatury umiarkowanej. Powierzchnia grzejna sufitu musi być zatem znacznie większa niż powierzchnia grzejników z ogniw, ogrzewających pomieszczenie o tej samej wielkości. Stosowane sposoby ogrzewania płaszczyznowego (przez promieniowanie) można podzielić następująco:
– ogrzewanie płaszczyznowe (sufitowe, podłogowe, ścienne),
– ogrzewanie indywidualne płytami promieniującymi umieszczonymi blisko obiektu ogrzewanego,
– ogrzewanie podwieszonymi do stropu płytami promieniującymi,
– ogrzewanie promiennikami podczerwieni.
Ogrzewanie płaszczyznowe
Powierzchnię grzejną w ogrzewaniu płaszczyznowym stanowi zwykle jedna z przegród ograniczających ogrzewane pomieszczenia najczęściej jest to sufit, rzadziej podłoga lub jedna ze ścian pomieszczenia. Temperatura powierzchni płaszczyzny grzejnej jest niska: 40-r-45°C w ogrzewaniu sufitowym, 25-ł-30°C w ogrzewaniu podłogowym.
Rozwiązania konstrukcyjne płaszczyzn grzejnych są bardzo różnorodne. Zasadniczo rozróżnia się dwa sposoby:
– płaszczyznę grzejną stanowi część konstrukcji budowlanej,
– płaszczyzna grzejna jest elementem niezależnym jest to płyta umocowana na jednej z przegród pomieszczenia.
W pierwszym rozwiązaniu powierzchnia ściany (sufitu), będąca jednocześnie płaszczyzną grzejną, jest ogrzewana wodą przepływającą w wężownicy lub registrze. Wężownica jest zabetonowana w przegrodzie bądź podwieszona do stropu i pokryta warstwą tynku. W drugim rozwiązaniu promieniujące płyty grzejne umieszcza się na ścianach pomieszczenia lub zawiesza swobodnie. Płyty te bywają najczęściej betonowe i mają zabetonowaną wężow- nicę lub register z rur stalowych zasilany wodą ciepłą, gorącą lub parą nasyconą.
Ogrzewanie indywidualne płytami promieniującymi umieszczonymi blisko obiektu ogrzewanego znajduje zastosowanie w razie konieczności ogrzania pojedynczego stanowiska pracy. Płyty promieniujące umieszcza się bądź pionowo wokół miejsca pracy, bądź poziomo – nad nim. Znajdują tu zastosowanie płyty stalowe (panele) ogrzewane wodą ciepłą temperatura powierzchni nie przekracza 70°C. Omawiane płyty produkują zakłady wytwórcze urządzeń grzejnych.
Do ogrzewania ogólnego wysokich pomieszczeń (hal fabrycznych, magazynów, zajezdni itp.) stosuje się w naszym kraju coraz częściej wiszące stalowe płyty (pasy) promieniujące. Są to wąskie stalowe płyty z rurami grzejnymi swobodnie zawieszone wzdłuż całej hali na pewnej wysokości nad podłogą. Płyty są ogrzewane wodą gorącą lub parą. Temperatura czynnej (dolnej) powierzchni płyty może wynosić 120M40oC, górna powierzchnia płyty powinna być dobrze izolowana.
Ogrzewanie hali fabrycznej za pomocą podwieszonych płyt promieniujących przedstawiono na rys. 23-18. Stalowe płyty promieniujące wykonuje się w zakładach wytwórczych urządzeń grzejnych.