Palnik zastosowany w trzonach kuchennych

Na tej samej zasadzie co palnik Bunsena skonstruowano palnik przyborów kuchennych. W nowszych rozwiązaniach zrezygnowano ze stosowanych dawniej w palnikach fajkowych dwóch dysz, odrębnych dla dużego i małego płomienia. Palnik kuchni gazowej jest wykonywany obecnie jako palnik nawierzchniowy, stojący, zasilany jedną dyszą. Ciągłą regulację wielkości płomienia uzyskuje się przez obrót pokrętła odpowiedniego kurka.

Palnik zastosowany w trzonach kuchennych produkcji Radomskiej Fabryki Wyrobów Emaliowanych przedstawia rys. 19-7. W mosiężnej nakrywie tego palnika poniżej otworów dla płomienia głównego wykonano wiele mniejszych otworów dla dodatkowych małych płomieni zapobiegających oderwaniu się płomienia głównego i stabilizujących ten płomień. Nakrywa ta jest oparta o kołpak ze stopu aluminium w ten sposób, że utworzona wzdłuż obwodu szczelina nadaje małemu płomieniowi kształt płonącego pierścienia. Kołpak wraz z nakrywą jest nałożony na korpus, wykonany również ze stopu aluminium. Korpus jest nasadzany (co umożliwia zdejmowanie do oczyszczenia) na dolną część palnika wykonaną ze stali i połączoną poprzez dwuzłączkę przewodem stalowym z kurkiem kuchennym otwierającym, regulującymi zamykającym dopływ gazu. Korpus stoi na płycie kuchennej, lecz naczynia nie mogą się o niego opierać i muszą być zawsze ustawiane na ruszcie.

W dolnej części palnik ma wkręcaną, wymienną mosiężną dyszę. Wobec różnych zapotrzebowań ciepła dla poszczególnych stanowisk kuchni dysze poszczególnych palników mają różne średnice otworów wypływu gazu. Wielkość tych otworów powinna być jednocześnie dopasowana do stosowanego paliwa gazowego. Zazwyczaj najmniejszy palnik ma dyszę dostosowaną do obciążenia cieplnego 900 W, średnie do obciążenia 1600 W i największy palnik do ok. 2300 W. Sprawność cieplna tych palników wynosi ok. 60%.